"سيد محمدحسين بهجت تبريزي" ملقب به "شهريار"، شاعر خوش آوازه ي ايراني و اهل تبريز بود، که از او اشعار دل انگيزي از هر دو زبان فارسي و ترکي آذربايجاني برجاي مانده است. "شهريار" در سرودن قالب هاي مختلف شعري نظير غزل و قصيده، قطعه، مثنوي، رباعي و حتي شعر نيمايي بسيار ماهر بود. اما آنچه اين شاعر خوش قريحه و بلندآوازه بيشتر با آن شناخته مي شود، غزل هاي زيبا و تاثيرگذار اوست که از جمله ي آن ها مي توان به "غزل آمدي جانم به قربانت" و "علي اي هماي رحمت" اشاره کرد. "شهريار" نيز همچون بسياري از شاعران و اديبان اين مرز و بوم، زندگي پر فراز و نشيبي داشت و داستان زندگي اش نيز، همچون اشعار خود او، منظومه اي تاثيرگذار به حساب مي آيد. او پس از گذراندن تحصيلات خود در مدرسه هاي تبريز و دارالفنون تهران، به دانشکده ي طب ورود کرد؛ اما عشقي سوزان و ناکام که تا ابد رد خود را بر سرنوشت و زندگي او نهاد، سبب شد تا "شهريار"، در سال آخر رشته ي پزشکي از تحصيل انصراف دهد و مسير حياتش متحول شود. اين اتفاق، که سرمنشا بسياري از دگرگوني هاي دروني شاعر بود، نهايتا او را به مسيري از معنويت ادبي رهنمون شد که در ابعاد مختلف زندگي اش نفوذ کرد و تاثيرات آن در شور و اشتياقي که اشعارش را اين چنين دلپذير کرده، خودنمايي مي کند. از "شهريار" اشعار مختلفي به ده ها زبان زنده ي دنيا بازگرداني شده است و کتاب پيش رو تحت عنوان "مجموعه اشعار شهريار"، در دو جلد به همت انتشارات نگاه به عرصه ي چاپ رسيده است.