هوا تا به‌ هوا چو توري خالي هوا تا به ‌هوا چو توري خالي درنورديدم جاده‌ها و خالي را تا پيوستن و سلامي گفتن به حادث پاييز و سکه‌هاي پرتابيِ برگچه‌هايش. ميان بوته‌ها و بهارانش به آن‌چه عشقِ کبيرش بود مانند دستکشي که فرو مي‌غلتد غريقِ اعتمادي چو ماه ِبلند. _ روزهاي برجسته‌‌زيستن بود در لازمانِ اندام‌ها چون پولادي چکُش‌خور در سکوتِ تيزاب و شبي به‌هم‌ درريخته تا آخرين آسياگَردِ گندم‌دانه‌اش تا پرچمک‌هاي زخم‌دار دريده‌ي زادبومِ زفاف _