به‌طور کلي، ادبيات آفريقا از خصوصيتي استثنايي برخوردار است، زيرا نه‌تنها نمايانگر تنوع بي‌شمار اقوام، فرهنگ‌ها، آيين‌ها و سنت‌هاي موجود در اين قاره است بلکه بار سنگين زخم‌هاي دردناکي را حمل مي‌کند که دهه‌ها برتري و حاکميت استعمار بر آفريقايي‌ها تحميل کرده است. ادبيات داستاني آفريقا را مي‌توان از نظر تاريخي به سه بخش تقسيم کرد: ادبيات پيش از استعمار، ادبيات دوران استعمار و ادبيات دوران پسااستعمار. در اين ميان، در روزگار گذشته، برخي جوامع آفريقايي جوامعي مادرسالار به‌شمار مي‌رفت و زنان در آن، محترم و داراي مقامي برجسته بودند، و حتي در برخي مناطق اختلافي ميان زنان و مردان وجود نداشت. اما با ورود آموزش، فرهنگ و مذهب غربي، اين موقعيت به هم خورد و زنان در موقعيتي پايين‌تر قرار گرفتند. در دهه‌هاي 1960-1950 شمار بسيار محدودي از زنان داستان‌نويس در صحنه ادبي کشورهاي آفريقايي پديدار شدند که مانند داستان‌نويسان مرد، اغلب موضوع‌ها و مضمون‌هاي خود را از فضاي مبارزه اجتماعي زمان برمي‌گرفتند. با اين‌همه، در پايان قرن بيستم، سرانجام زنان آفريقا توانستند سکوت را بشکنند و صداي خود را به ديگران برسانند. آن‌ها از رنج زن بودن در بردگي و خشونت خانوادگي سخن گفتند و از فقر و ستمي که از سوي مردان بر زنان مي‌رفت و از بي‌عدالتي و حقوق پايمال‌شده خود نوشتند. در کتاب حاضر، سي داستان بسيار خواندني از زنان نويسنده کشورهاي مختلف آفريقا گردآوري و ترجمه شده و در دسترس ايرانيان و فارسي‌زبانان قرار گرفته است.