پناهگاهِ زمان رماني است که گئورگي گاسپادينف را بيش از پيش به يکي از برجسته ترين نويسندگان ادبيات جهان تبديل کرد. گاسپادينف که با رمانِ فيزيک اندوه حيرت منتقدان و مخاطبان را برانگيخته بود، در اين رمان تاريخ، نوستالژي و سياست را در هم مي آميزد. رمان باز هم به بخشي از زند گي خودش بازمي گردد. گاسپادينف متولد سالِ توفانيِ 1968 در بلغارستان است. سالِ طغيان هاي مکرر آزادي خواهان عليهِ کمونيسم و ساختارهاي حکومتي وابسته به شوروي در اروپاي شرقي که اکثرشان هم سرکوب شدند. او در اين رمان قهرمانِ رمان قبلي اش را از نو به کار مي گيرد. در جايي در سوئيس مکاني ساخته مي شود که آدم هايي که فراموشي مطلق گرفته اند مي توانند در دهه? محبوب و مطلوب خود زندگي و تاريخ را از نو تجربه کنند؛ ايده اي حيرت آور که اين مکان يعني «پناهگاهِ زمان» را ساخته است. در اين فرايند، آدم ها با خاطرات و رؤياهايشان بايد از نو زندگي کنند و حتي با رخدادهاي تکرارشده تاريخ مواجه شوند. هرچند زيستن در اين زمانِ سيال که به مکان تبديل شده اتفاق هاي شگفتي رقم مي زند. بي دليل نيست که گاسپادينف را با ميلان کوندرا مقايسه مي کنند؛ چه او همان شوخ طبعي و در عين حال «حسرت» را روايت مي کند و مدام مخاطب را در وضعيتي قرار مي دهد که به نوستالژي بينديشد.