ماندن با احساس تزلزل - يعني ادامه‌دادن با قلبي شکسته، با شکم گرسنه، با احساس درمانگي و ميل به انتقام - مسير بيداري حقيقي است. رها نکردن آن بلاتکليف، يادگرفتن قلق ريلکس بودن در ميان آشوب، و يادگيري نترسيدن، مسير معنوي است. سالک مبارز بودن يعني پيدا کردن قلق به دام انداختن خود، به دام انداختن مهربانانه و مشفقانه خود. ما هزاران بار خود را با ناخشنودي، تلخي و انزجار حق به جانب به دام مي‌اندازيم و خشک و سخت مي‌شويم. ما به هر طريقي خشک و سخت مي‌شويم، حتي با احساس تسکين يا الهام. هر روز مي‌توانيم به خشونت در جهان فکر کنيم. در سراسر جهان، همه مدام دشمن را هدف حمله قرار مي‌دهند و مدام درد تشديد مي شود. هر روز مي‌توانيم در اين‌باره بيانديشيم و از خود بپرسيم: آيا مي‌خواهم به خشونت موجود در جهان بيافزايم؟ هر روز، در هر لحظه‌اي که اوضواع وخيم مي‌شود، مي‌توانيم از خودمان بپرسيم: آيا مي‌خواهم صلح را تمرين کنم يا جنگ؟