اين گفته ويتگنشتاين شايد بهتر از هرچيز ديگري بتواند انگيزه اصلي طرح اين کتاب را توضيح دهد: هرگونه پژوهش جامع درباره ديزاين، ‌به واقع، تلاشي است براي آشکار ساختن امور ظاهراً پيش‌پاافتاده و آشنا؛ به‌ ديگر سخن، کوششي است براي پرده برداشتن از اهميت چيزي که از فرط معمولي بودن انگار ديگر به چشم نمي‌آيد. هر نظريه نوپاي ديزايني با سه چالش اصلي مواجه است. چالش اول به اين پرسش برمي‌گردد که چگونه مي‌توان ديزاين را به‌ عنوان مقوله‌اي متمايز از هنر و صناعت تعريف کرد. پرسش دوم مربوط است به اينکه چطور تجربه‌ها و داوري‌هاي ما دربار? ديزاين به ‌طور خاص زيبايي‌شناختي‌اند و چگونه اين تجربه‌ها و داوري‌ها با تعامل‌هاي ما با هنر، صناعت و زيبايي طبيعي فرق دارند. پرسش سوم ناظر به اهميت ديزاين براي زيبايي‌شناسي و براي کلِّ فلسفه است. با اين اوصاف، ديزاين از امور بسيار مهم براي ماست زيرا تا عمق جانِ زندگي‌هاي ما در اين دوره و زمانه رخنه کرده است. هدف کتاب اين است که ديزاين را به‌ عنوان بخش مهمي از زندگي ما دوباره پيشِ چشم آورد و اين کار را از دريچه تعامل‌هاي زيبايي‌شناختي‌مان با آن انجام مي‌دهد.