ون‌گوگ تجسم چيزي فراتر از گرايشي هنري است. او تجسم الگوي تازه‌اي از هنرمند به شمار مي‌آيد. از زمان ون‌گوگ به بعد، نگاه معمول به آفرينش هنري تغيير کرده است. اين شخصيت يکتا در حالي مطرح شده که همان اجتماعي به او علاقه‌مند شده که پيش‌تر وي را گرفتار کرده بود. اما اجتماع نيز بدين‌وسيله دگرگون شده است. پرسش کتاب حاضر اين است که ون‌گوگ چطور قديس شد؟ ناتالي انيک، پژوهشگر نام‌دار حوزه‌ي جامعه‌شناسي هنر، اين رويداد را در شش مرحله بررسي کرده است: کار ون‌گوگ به معما و زندگي‌اش به افسانه و تقديرش به رسوايي بدل شد، نقاشي‌هايش را به فروش گذاشتند و به نمايش درآوردند، و مکان‌هايي که رفته بود و اشيايي که لمس کرده بود به يادگاري بدل شد. ون‌گوگ نه‌فقط به تاريخ هنر و نقد، که موضوعشان برساخت عظمت هنري است، بلکه به همان اندازه به تاريخ دين تعلق دارد، که کارش بررسي برساخت ايثارگرانه‌ي عظمت است؛ به سنت زندگي‌نامه‌نويسي و قديس‌نگاري مربوط است، که قصدش واکاوي نظام‌هاي تحسين و قهرمان‌سازي است؛ به روان‌پزشکي، روان‌شناسي و انسان‌شناسي مرتبط است، که موضوع کارشان انحراف و يکتايي است؛ به اقتصاد تعلق دارد، که پولي‌سازي ارزشِ منتسب به اثر را وامي‌کاود؛ و دست‌آخر به جامعه‌شناسي دين هم بي‌ربط نيست، که در خصوص منزلت يادگاري‌ها، زيارت و تاوان يا کفاره تحقيق مي‌کند.