درمانگري که مرزهاي دوردست جنون را مي‌کاود گاه به چيزي کاملاً غيرمنتظره مي‌رسد: خودش. در ميان دل‌هاي شکسته، ذهن‌هاي خردشده و نابودشدن‌ها، گويي نگاره‌هاي زندگي و دنياي درمانگر است که ترسيم مي‌شود. آيا معنايش اين است که درمانگر بايد تشخيص اختلال رواني بگيرد و دارودرماني و حتي بستري شود؟ احتمال ديگر اين است که کساني که «ديوانه» خوانده مي‌شوند انسان‌هايي باشند «زيادي انساني» که مسير زندگي‌شان مشابه مسير خود درمانگر است. اگر حيطه‌اي که «روان‌پريشي» ناميده مي‌شود آينه روح خود درمانگر باشد که با شفافيتي نامعقول پيش رويش به نمايش درآمده است چه؟ اگر کار بررسي و فهم جنونْ فرصتي براي کشف کيستيِ خود درمانگر باشد چه؟ آشفتگي‌هاي شديد رواني معمولاً ظاهري مبهم و غيرقابل‌درک دارند. با اين حال، هر چقدر هم که فهم اين علائم دشوار باشد، ذاتاً به رويدادهاي انساني‌اي مربوط است که در زمينه‌هايي انساني رخ داده‌اند. اما مسأله فقط اين نيست. وقتي درمانگر به داستان‌هاي انسانيِ اين بيماران آشفته‌حال گوش مي‌کند، ناگزير، خود را کشف مي‌کند. هدف محوري کتاب «مغاک جنون» زدودن مرزهاي سفت و سختي است که جنون را از سلامت عقل جدا مي‌کنند، تا بتوان پديده اختلالات شديد رواني را به دايره قابل‌فهم انساني برگرداند. «مغاک جنون» مجموعه‌اي است از روايت‌هاي باليني و شرح زندگي افراد بحران‌زده، همراه با تأملاتي در مورد شکست‌ها و موفقيت‌هاي درماني ايشان. اين کتاب که حاصل تجربه پنجاه‌ساله دکتر جرج اتوود در زمينه مطالعه و درمان جنون در تمام اشکال آن است به طيف وسيعي از وخيم‌ترين وضعيت‌هاي هيجاني بيماران مي‌پردازد: از جلوه‌هاي مختلف روان‌پريشي و افسردگي و اقدام به خودکشي گرفته تا تأثير آسيب‌هاي عميق کودکي، تکه‌پاره شدن شخصيت به چندين «خود»، رابطه جنون و نبوغ، و اهميت پيش‌فرض‌هاي فلسفي در کار باليني با اختلالات رواني شديد. اتوود در «مغاک جنون» بارها بر سرشت انساني و ماهيت بيناذهنيتيِ جنون تأکيد مي‌کند، ماهيتي که حتي در وخيم‌ترين بيماري‌هاي رواني و در اوج‌هاي خيره‌کننده و حضيض‌هاي دردناکِ جستجوي بي‌امانِ بيمار و درمانگر به دنبال حقيقت در زندگي به چشم مي‌خورد. بعيد است کسي داستان‌هاي باليني اين کتاب را بخواند و به آنچه در اعماق وجود خودش نهفته است نزديک‌تر نشود.