حميدرضا صدر نقد فيلم را به چشم متني مي‌ديد كه بايد هم‌پاي فيلم به اثري هنري تبديل شود.بهترين نوشته‌هايش را بايد به چشم جستارهايي درباره سينما ديد. جستارهايي كه ردپاي شخصي راوي در آن پيداست. در اين متن‌ها گاهي جنبه‌هايي از زندگي نويسنده هم به چشم مي‌‌آيد.نويسنده خواننده‌اش را به ديدن،به دوباره ديدن فيلم‌ها،دعوت مي‌كند و راهي پيش رويش مي‌گذارد كه پيشنهادي براي سرآوردن از دنياي فيلم،يا دنيا كارگردان،يا دنياي بازيگر است. آن‌جا كه لازم است لحظه‌هايي كه از خودش، زندگي‌اش و آن شوق هميشگي‌اش را وارد متن مي‌كند، متني حاصل پرسه‌زني خلاقانه‌ نويسنده‌اي كه محدوده متداول نقد فيلم را برنمي‌تابد و به جست‌وجوي راهي برمي‌آيد تا زندگي اش را به گونه‌اي به فيلمي خاص گره بزند كه باور كنيم او فيلم را به چشم ديگري ديده، انگار آن فيلم،آن لحظه بازي، آن ديالوگي كه گوشه‌ي ذهنش مانده،بخش مهمي از زندگي‌‌اش بوده است.