من ترزا أکاديا دختر ميخائيل عوّاد لبناني‌ام، ديوانه‌اي که در دهه شصت دل به دريا زد و به رم مهاجرت کرد. آن‌جا با مادر ايتاليايي‌ام، آدريانا آرابلاي ظريف، زيباترين زيبايان شهر پورتوفينو ازدواج کرد؛ شهري ساحلي که همه جزئياتش شبيه مادرم بود. بناهاي رنگارنگ پرتلألويش را مي‌ديدم که از پيراهن‌هاي کوتاه مادرم طلوع مي‌کردند.کشتي‌هاي بادباني‌اش که شبانه‌روز امواج را مي‌شکافتند نيز مرا به ياد او مي‌انداختند، به خصوص که وقتي مرا وامي‌داشت تا زندگي را بتراشم، بر آن بلغزم، سوار بر امواجش بشوم و از قدرت بادها کمک بگيرم تا از زمين بکنم و به پرواز درآيم. عشق آدمي را به دوردست‌ترين ساحل‌ها مي‌کشاند و ترزا أکاديا را از آن هم دورتر…