ابزار قصّه در دست هر کسي که باشد، آن را با هدف مدنظر خودش به‌کار مي‌گيرد. به همين دليل هم مي‌توان کشمکش دو نيرو را در روايت قصه‌ها ديد: نيروي راوي مردمي که مبارزه با شر، تلاش براي تغيير وضع نامساعد و برابري‌طلبي را اشاعه مي‌دهد. اما از لابه‌لاي همين صداي مردمي و در برابرش، صدايي هم به گوش مي‌رسد که دعوت به پذيرش سرنوشت مي‌کند. صداي مردمي شوخ‌وشنگ و طناز است، چراکه هنگام کار نمي‌توان باوقار و سنگين بود. صداي مقابلش عبوس و گرفته و پرتحکم. صداي عوام هر جا که طنين پاي رقيب را مي‌شنود، قصه را بي‌سرانجام رها مي‌کند، در برابرش، صداي پرتحکم مي‌خواهد حتماً قصه را به سرانجامي بي‌بروبرگرد پندآميز برساند.