آبراهام مزلو روان‌شناس انسان‌گرا و از پيشروان «نسل سوم» روانشناسي در اين كتاب از «تجربه‌هاي اوج» سخن مي‌گويد، تجربه‌ها و جذبه‌هاي شورانگيز، وصف‌ناپذير و وجودي كه از نظر او پيامبران، عارفان و راهبان ذن آنها را در پررنگ‌ترين شكل خود تجربه كرده‌اند. مزلو عموم انسان‌ها، اعم از ديندار و غير ديندار، را برخوردار از چنين تجربه‌هايي مي‌داند و شرح مي‌دهد كه روانشناسان وجودي چگونه علاوه بر به رسميت شناختن و تقويت اين تجربه‌ها مي‌كوشند در چارچوبي تجربي و طبيعي درباره آنها نظريه‌پردازي كنند. مزلو اگرچه اقرار دارد كه منشا شكل‌گيري اديان همين مواجهه‌هاي شورمندانه است، اما اين تجربه‌ها را لزوما ديني نمي‌داند. او از آنچه تشكيلات اديان سازمان يافته بر سر اين تجربه‌ها آورده‌اند شكايت مي‌كند و شرح مي‌دهد كه چگونه علم تجربي از راه تجديد نظر در رابطه واقعيت و ارزش مي‌تواند براي چنين تجربه‌هايي جايي درخور فراهم كند. مزلو با تاكيد بر جاي خالي ارزش‌ها در نظام آموزش رايج در بررسي‌اي موردي نشان مي‌دهد كه روانشناسي انسان‌گرا چگونه مي‌تواند رازآميزي را دوباره به رابطه زن و مرد بازگرداند و آن را از روزمرگي و ملال برهاند.