پرندگان مي‌روند کجا بميرند وقتي که همه داغدارند و به فقدان او فکر مي‌کنند؟ جوان‌ها در رفتن پيرها بيشتر دردمندند يا پيرها در فقدان جوان‌ها؟ فرزندان براي پدران‌شان بيشتر اشک مي‌ريزند يا پدران براي فرزندان‌شان؟ کدام بيشتر نگران ديگري‌‌ست؟ حکايت پسران و پدران، داستاني متعلق به هزاره‌هاست، از فرزندکشي‌ها و به تماشا نشستن‌هاي مرگ فرزند در پيش و پس از تاريخ تا مرگ پدر آغازين در روزهايي ابتدايي بشر نخستين، همگي داستان‌هاي آغاز شده و تمام نشده‌اند. کتاب «پرندگان به سوگ او مي روند» يکي از همان داستان‌هاي آغازين است که نقب زدن به دل شادماني‌ و اندوه‌ را خوب بلد است و همين خود کفايت مي‌کند براي آنکه سرخوشانه همراهش شويم و برويم به درون ساده‌ترين و درعين‌حال عميق‌ترين قصه‌ي پدران و پسران. رماني که اسارت ما در چنگ زندگي پيشين را پيش رويمان گذاشته و بخشايش ممکن‌شده ولي فراموش نشده را يادآورمان مي‌شود. پرندگان به سوگ او مي روند رو به سوي همه‌ دارد، همه‌ي سوگواران خموشي که در خود و ديگري‌مان بازشناخته‌ايم. داستان ميل‌ و خواست عظيم به تماشا، با ترس، اندوه، عشق و بي اميد و اطمينان.