کتابي که در دست داريد ابر باران­زايي است براي هر آن­کس که جان او چونان کويري تشنه است. نويسنده ناشناس آن آموزگاري استثنايي است. او، صفحه به صفحه، صبورانه توضيح مي­دهد که نيايش مراقبه­گرانه چيست و چگونه مي­تواند به هر گونه عطش روحي پايان دهد. او از طريق تمرينات روحيِ عملي، که آن‌ها را "ابر ندانستن" و "ابر فراموشي" مي­خواند، به ما مي­آموزد که بي­وقفه عبادت کنيم و نشان مي­دهد که مکالمه با آن وجود رازآميز نه‌تنها ممکن است، بلکه در واقع "آن عمل روح است که بيش از هر عمل ديگري آفريدگار را خشنود مي­سازد." ابرهاي ندانستن و کتاب اندرز سربه‌مُهر در برهه­اي از نيمه دوم قرن چهاردهم ميلادي، عصر بيماري همه­گير طاعون در انگلستان نوشته شدند. ميليون­ها نفر به آن مبتلا گشتند و تقريباً نيمي از جمعيت انگلستان مرد. در اين ميان، مهرباني نيز دچار مرگ تدريجي شد. طاعون فقط يکي از مشکلات قرن چهاردهم بود. از دل طاعون، جنگ­هاي خودخواهانه، بي­نظمي و تبعيض اجتماعي، کليساي چندپاره، و تحولات ناشي از فناوري، نمونه­هاي شاخصي از متون نيايشي در انگلستان، به شکل بي­سابقه و تکرارناشدني، سر برآوردند. زبان انگليسي براي نخستين بار به جاي زبان نامأنوس­تر لاتين به کار گرفته شد تا افراد با قلب­هاي ناآرام را به سوي آرامشي ديرين هدايت کند. محققان کوشيدند تا هويت او را بشناسند ولي شکست خوردند، اما نوشته­هاي او خبر از معلمي دلسوز، صريح­اللهجه، مصمم، خردمند، دوست­داشتني و به طور استثنايي فصيح مي­دهد. او هم خوش‌بين است و هم واقع­بين و، از همه مهم‌تر، توصيفات او از مراقبه نشان مي­دهد نوشته­هايش برآمده از تجربه است. "بخشي از مقدمه کارمن آسويدو بوچر"