ميرزا محمّدعلي صائب تبريزي حدود سال 1000 هجري يا يکي دو سال بعد از آن در تبريز زاده شد. پدر او تاجري معتبر بود و خانواده ي صائب جزو هزار خانواري بودند که به دستور شاه عباس اول صفوي از تبريز کوچ کرده و در محله عباس آباد اصفهان ساکن شدند؛ اين مردم را تبارزه (تبريزي هاي) اصفهان مي ناميدند. صائب در اصفهان به آموختن علوم عصر پرداخت. در جواني به حج رفت و در بازگشت به مشهد سفر کرد. صائب در سال 1034 هـ . ق از اصفهان عازم هندوستان شد و بعد به هرات و کابل رفت. حکمران کابل، خواجه احسن الله مشهور به ظفرخان، که خود شاعر و اديب بود، مقدم صائب را گرامي داشت. ظفرخان پس از مدتي به خاطر جلوس شاه جهان، عازم دکن شد و صائب را نيز با خود همراه برد. در سال 1042 ه.ق صائب به ايران بازگشت و در اصفهان اقامت گزيد. شاه عباس دوم صفوي به او مقام ملک الشعرايي داد. صائب هشتاد سال زندگي کرد و هم در اصفهان ديده از جهان فروبست. درگذشت او در سال 1086 يا 1087 ه.ق بوده است. آرامگاه او در اصفهان، در محله? لَنبان، در محلي است که در زمان حيات او معروف به تکيه ميرزا صائب بود. مقبره? صائب در باغچه اي در اصفهان در خياباني که به نام او نامگذاري شده است قرار دارد. صائب تبريزي شاعري کثيرالشعر بود، تعداد اشعار صائب را از شصت هزار تا صد و بيست هزار بيت گفتهاند. آثار صائب جز سه چهار هزار بيت قصيده و يک مثنوي کوتاه و ناقص به نام قندهارنامه و دو سه قطعه، همگي غزل است. ديوان حاضر شامل کليات غزل هاي صائب تبريزي است.
| نويسنده | جهانگير منصور |
| قطع | وزيري |
| نوع جلد | گالينگور |
| زبان | فارسي |
| تعداد صفحات | 1456 |
| نوبت چاپ | 10 |
| ابعاد | 16.5 * 23.5 * 6 |
| وزن | 2495 |
| سال چاپ | 1400 |
هنوز نظري ثبت نشده است
