ولچانينف يقين داشت که چنين گونه اي از زن ها حقيقتاً وجود دارند، اما همچنين معتقد بود، متناسب با اين گونه از زن ها، شوهراني هم هستند که علت وجوديشان منحصر به اين است که همتاي اين گونه از زنان باشند. به عقيده ي او، ماهيت چنين شوهراني در صرف وجودشان است. اين ها به اصطلاح «شوهرباشي» هستند، يا بهتر بگوييم، در زندگاني فقط شوهرند و ديگر هيچ. چنين آدمي تنها به اين دليل به دنيا مي آيد و مي بالد که زن بگيرد و بلافاصله بعد از آن تبديل به ضميمه و پيوستي براي آن زن شود، حتي اگر براي خودش شخصيتي انکارناپذير داشته باشد. داستايفسکي شوهر باشي را در 1869 در درسدن نوشت، پس از ابله و پيش از شياطين. يک مادام بواري روس مي ميرد و نامه هايي از خود به جا مي گذارد. شوهر او به واسطه ي اين نامه ها به زندگي پنهان همسرش پي مي برد و... اين کمدي تلخ و گزنده آدمي را به ياد آثار فلوبر و موپاسان مي اندازد و گواهي است بر استادي داستايفسکي در اين گونه ي ادبي که همگان گوگول را استاد بي بديلش مي دانند.