دوستتان دارم. شما همه چيز من هستيد ـ عمر من، خوشبختي من!... از چنين اعترافي پوزش مي‌خواهم، اما چه كنم كه بيش از اين نمي‌توانم خاموش بمانم. از شما عشق متقابل نمي‌خواهم بلكه طلب ترحم مي‌كنم. امشب، ساعت هشت به زير آلاچيق كهنه بياييد. نامه‌ام را امضا نمي‌كنم چرا كه معتقدم كاري است بي‌فايده. اما از من ناشناس نترسيد. من، هم جوانم، هم خوشگل... ديگر چه مي‌خواهيد؟