دومينيک لاپورت در کتاب تاريخ مدفوع، مفهوم فرد را به فضولات گره مي‌زند و به شيوه مقبول طبع ژرژ باتاي، تاريخ مدفوع را به تاريخ سوژه بدل مي‌سازد تا ((والاترين)) شکل‌هاي آگاهي را با ((پست‌ترين)) محصول انسان تلفيق کند. او اين کار را با بررسي نمونه‌هاي مختلفي از گفتار، کردار، زبان و تجربه به انجام مي‌رساند. مدفوع در اين کتاب، محل تقاطع ديدگاه‌هاي فرويد درباره تمدن و ديرينه‌شناسي گفتمان مدرنيته و تبارشناسي گفتمان مدرنيته و تبارشناسي دولت مدرن به شيوه فوکو است.