روش‌شناسي تاريخ هنر و تحليل هنري بيانگر شيوه‌هاي متفاوت در تفسير هنر است. از آن‌جا كه همه آثار هنري به نوعي معرف خالقان خود و فرهنگ آن‌ها و همچنين متكي به رسانه‌هايشان هستند، هر اثر در نوع خود مي‌تواند پيچيده و احتمالا داراي معاني چندگانه‌اي باشد.
كتاب حاضر، روش‌شناسي عمده‌اي را مورد بررسي قرار مي‌دهد كه در رشته‌هاي مختلفي چون: روش‌شناسي رسمي، نگاره‌سنجي و نگاره‌شناسي، ماركسيسم، فمينيسم، زندگي‌نامه و خود زندگي‌نامه، نشانه‌شناسي (ساختارگرايي، پساساختارگرايي)، و روانكاوي مورد استفاده قرار مي‌گيرد.
«اين روزها مورخان هنر و منتقدان هنري كه توجه بسياري به نظريه‌ها دارند و كاربست‌هاي اجتماعي وسياسي پژوهش‌هايش را بازنگري مي‌كنند، براي پرداختن به اين دل مشغولي‌هاي ضروري، درآمدي سودمندتر و جذاب‌تر از اين كتاب كه امروز به صورت اثري كلاسيك در آمده است، در دست ندارند، نويسنده استادانه و بي‌دريغ درآمدي بر شكل‌گرايي، شمايل‌نگاري، ماركس باوري، زن‌باوري، روانكاوي، ساختارگرايي و پساساختارگرايي عرضه مي‌كند. بحث‌هاي پرتحرك و متوازن او درآمدي آرماني است بر آن‌چه كه ناگريز چون مباحثه‌اي سازنده پي‌گيري خواهد شد.
آدامز، روش‌شناسي يا رويكرد‌هاي گوناگون مورخان هنر، منتقدان هنري و فيلسوفان به واكاوي آثار هنري را ساده و كوتاه با خواننده در ميان مي‌گذارد و او را با دستي پر به صفحه‌ي آخر كتاب مي‌رساند.
