«وجودم» تنها يك «حرف» است؛ و «زيستن‌ام» تنها «گفتن» همان يك حرف؛ اما بر سه گونه: سخن گفتن و معلمي كردن و نوشتن. آن‌چه تنها مردم مي‌پسندند: سخن گفتن؛ و آن‌چه هم من و مردم: معلمي كردن؛ و آن‌چه خودم را راضي مي‌كند؛ و احساس مي‌كنم كه با آن، نه كار، كه زندگي مي‌كنم: نوشتن! و نوشتن‌هايم نيز، بر سه‌گونه؛ «اجتماعيات»، «اسلاميات»، «كويريات». آن‌چه مردم مي‌پسندند: اجتماعيات؛ و آن‌چه هم من و هم مردم: اسلاميات؛ و آن‌چه خودم را راضي مي‌كند؛ و احساس مي‌كنم كه با آن، نه كار -و چه مي‌گويم؟ -نه نويسندگي، كه با آن زندگي ‌مي‌كنم: كويريات! و به قول شمس تبريز: آن خطاط سه گونه خط نوشتي: يكي، او خواندي، لاغير؛ يكي را، هم او خواندي، هم غير؛ يكي، نه او خواندي، نه غير!