هر نظريه‌اي درباره عشق بايد با نظريه انسان، نظريه هستي بشر، آغاز شود. با مشاهده پديده عشق، يا به عبارت بهتر، احساسي شبيه عشق در حيوانات، مي‌توان به خوبي دريافت كه دلبستگي آنها، بخشي از ساختار غرايز آنها محسوب مي‌شود، در حالي كه در انسان، تنها اندكي از اين ساختار غريزي را مي‌توان يافت. آنچه براي هستي انسان ضروري به نظر مي‌رسد، خروج از دنياي حيواني، سرپيچي از قوانين غريزي، و چيرگي بر طبيعت، و در عين حال، رها نكردن آن است. انسان، جزئي از طبيعت به حساب مي‌آيد و پس از گسستن از طبيعت، ديگر نمي‌تواند به دامان آن بازگردد...