وقتي نويسنده‌اي تصميم مي‌گيرد آخرين كتابش را بنويسد و قلمش را آويزان كند دلتنگي اولين حسي است كه به سراغ خوانندگانش مي‌آيد. اروين يالوم كه با وجود شهره بودنش در روانكاوي، دستي بر آتش ادبيات دارد، با رمان وقتي نيچه گريست ژانري بديع در ادبيات گنجاند. يگ قرني مي‌شود كه روانكاوان شبيه كيمياگران مرموزانه سرزمين ناخودآگاه را پادشاهي مي‌كنند و يالوم پرده از رازهايي برداشت كه چطور دروغگويان روي مبل، مجاب به لبخند مي‌شوند. مسلما آخرين تير هر شكارچي، بزرگترين هدف را مي‌زند و اين بار يالوم است كه روي كاناپه روانكاوي‌اش دراز كشيده و براي ما از ترسها و دغدغه‌هاي يك عمر زندگي مي‌گويد و مخاطب روانكاو اين قصه است.