اگر خانواده‌ها اعتياد را نه به مثابه بيماري بلكه به مثابه جرم ببينند بر چگونگي رفتارشان با بيمار تاثير مي‌گذارد و طبيعي است كه با بيمار رفتار نامناسبي داشته باشند، نگراني خانواده و بي‌اعتمادي به بيمار سبب مي‌شود كه آن‌ها با وارسي وسايل شخصي، كنترل رفت و آمد و تحت نظر داشتن ارتباط با افراد خارج از خانواده، بيمار را تحت فشار بگذارند. اين رفتارها بيمار را تحريك براي ادامه مصرف و او را آزرده مي‌كند و ممكن است عاملي براي سوق دادن هر چه بيشتر او به سمت مواد و زير پا گذاشتن خويشتن‌داري باشد. بسياري از بيماران، پس از ترك، احساس تنهايي، بي‌كفايتي و درماندگي مي‌كنند و به حمايت و همراهي نياز دارند و به همين دليل، نقش همدلانه و حمايتگر خانواده در فرايند ترك، اساسي است...