اين آخر روزهاي بهار سال 755 هجري، در زندگي من، محمد گلندام، روزهايي به ياد ماندني است. بعد از هفتهها تشويش و اضطراب مداوم، ميتوانم نفسي به راحتي بكشم. زيرا خطري كه در پي پيشامدي، جان عزيزترين دوست و خويشاوندم، شمسالدين محمد، را تهديد ميكرد، موقتا از وجود گرامي او دور شده است. هر چند در اين ايام، وضع فارس ما تيرهتر و بيثباتتر از آن است كه بتوان به تاميني درازمدت اميد بست، همين رفع خطر آني را غنيمت ميشمارم و به درگاه قادر متعال شكر ميگزارم.
