هنوز وقتي به يادش مي‌افتم دست و پايم يخ مي‌كند. وقتي فهميدم كه گير افتاده‌ام، بدجوري وحشت كردم. احساسي توام با ناتواني، ترس و ناباوري داشتم. دقيقا به ياد نمي‌آورم كه در آن لحظه چه كارهايي كردم؛ فرياد زدم، به شيشه‌ها كوبيدم، اشك ريختم، لعن و نفرين كردم. از كوره در رفته بودم. ضربان قلبم تند شده بود. هيچ يك از نشانه‌هاي در و ديوار واگن‌ها را نمي‌توانستم بخوانم. همه جاي واگن ر ا زير و رو كردم تا شايد يك نفر را مانند خودم ببينم كه در جايي خوابش برده باشد، ولي در آن واگن تنها من بودم. شروع كردم به بالا و پايين پريدن. نام گودو را فرياد مي‌كشيدم و التماس مي‌كردم كه بيايد و كمكم كند. مادرم را صدا مي‌زدم، برادرم كالو را صدا مي‌زدم، ولي همه آن كارها بيهوده بود. هيچ كسي پاسخم را نمي‌داد و قطار همچنان در حال حركت بود. من گم شده بودم...