حلا كه توي در و دشت زندگي مي‌كنم، هنوز چيزهايي را مي‌بينم كه مرا ياد هيلشم مي‌اندازد. شايد از كنج مزرعه‌اي مه‌آلود بگذرم يا قسمتي از خانه بزرگي را همچنان كه از دامنه تپه اي پايين مي‌آيم، يا حتي دسته‌اي سپيدار را با ترتيب خاصي در كمركش تپه‌اي ببينم و با خود بگويم: «شايد همين باشد! پيدايش كردم!»