سقوط پاريس به لحاظ سبك، نخستين طليعه رئاليسم انتقادي در روسيه استاليني است. نويسنده با شرح ماجراهايي از درون جامعه فرانسه، در واقع بي‌كفايتي مسئولان كشور خودش، روسيه آن روز، را كه ساده‌انديشانه فريب تبليغات گوبلز را خورده، مرعوب و بي‌عمل شده بودند و پس از هجوم هيتلر نيز خود را باخته، سراسيمه فرار كرده و ملت را وانهاده بودند، برملا مي‌سازد و آنان را مورد عتاب و اخطار قرار مي‌دهد. ارنبورگ در عين حال با بيدار ساختن احساسات ميهن‌دوستي جوانان از هر گروه، آن‌ها را به مقاومت، فداكاري، دفاع و اقدام در برابر مهاجمان برمي‌انگيزد.افزون بر ارزش‌هاي ادبي، اجتماعي و تاريخي‌اش، اين رمان واجد اهميت درجه اول هنري است: هنر تحسين‌برانگيز نويسنده در بيان مراحل تكامل روان‌شناختي شخصيت‌هاي داستان، به ويژه قهرمانان زن رمان، به نحو درخشاني در اين اثر متجلي است. ارنبورگ با نگارش اين داستان نشان داده كه قادر است سنن هنرمندانه نويسندگان بزرگ روس: داستايفسكي، تالستوي، تورگنيف و... را در همه ابعاد متفاوت آن تكامل ببخشد و آن‌چه را در رساله كار نويسنده به طور نظر مدعي بوده، خود در عمل از عهده برآيد.