ما در جامعه‌اي زندگي مي‌كنيم كه تشويق مي‌شويم تا رنج خود را جدي تلقي نكنيم و آن را بي‌ارزش بپنداريم و يا حتي به آن بخنديم. مهم‌تر از آن، اين طرز تلقي به عنوان فضيلت شناخته مي‌شود و خيلي‌ها، حتي خود من در گذشته، به خاطر عدم حساسيت نسبت به سرنوشت خود و خصوصا نسبت به سرنوشت ديگران به عنوان كودك، احساس افتخار مي‌كرديم. در كتاب‌هايم سعي كرده‌ام تا نشان دهم كه چرا اين اعتقاد مصيبت‌بار با چنين سرسختي‌اي حسن محسوب مي‌شود و همچنين تلاش كرده‌ام تا شرايط فاجعه‌آميزي كه سعي در پنهان كردن آن مي‌شود را نشان مي‌دهم...