اما صدايي كه از اتاق آبي مرا مي‌خواند، از آبي اتاق بلند مي‌شد. آبي بود كه صدا مي‌زد. اين رنگ در زندگي‌ام دويده بود. ميان حرف و سكوتم بود. در هر مكثم تابش آبي بود. فكرم كه بالا مي‌‌گرفت آبي مي‌شد. آبي آشنا بود...