پهنه وسيعي از تجربه هنر معاصر ريشه در دو جريان مهم هنر مفهومي و مينيماليستي دارد كه به طور موازي در سال‌هاي دهه 1960به ظهور رسيده‌اند.اين دو جريان ساختارشكن، رويكرد مدرنيستي در هنر را از زواياي مختلف به چالش كشيده و با ترديد در انديشه‌هاي زيبايي‌شناختي و نگاه شهودي به هنر، به جستجوي شيوه‌ها و رسانه‌هاي نوين هنري در وراي ديدگاه‌هاي سنتي پرداختند. ره‌آورد آنها انقلابي بود در مفهوم و ساختار هنر كه منشاء ظهور تلقي بسيار متفاوتي از ماهيت شي هنري و فرآيند آفرينش آن شد. تلاش‌هاي تاريخ ساز اين دو جريان هنري در 3 محور مرتبط با يكديگر قابل بررسي است؛ نخست، سقوط اقتدار زيبايي‌شناسي مدرنيستي، دوم، ظهور اشكال تازه بيان هنري و سوم، اولويت‌هاي جديد در نقد هنري. اين 3 در تقاطع يكديگر، افول ساختاري هنر مدرن و پديدار شدن فضاي هنري پست‌ مدرن را رقم زدند. انقلابي كه با گسترش سريع موج مفهوم‌گرايي در جهان هنر معاصر به وقوع پيوست، نقطه تقارني بود با آنچه كه دقيقا يك قرن پيش‌تر با امواج ويران‌گر مدرنيست‌ها بر خيمه هنر رمانتيك قرن نوزدهم وارد آمده بود. هنر مفهومي با طرح مسائلي چون زبان، هويت و ارائه و با نفي استقلال ذاتي اثر هنري مرزهاي جديدي را براي هنر ترسيم كرد. اين موج طوفاني، بعدها با اشارات مهمي در مورد رابطه هنر با ديگر اشكال تجربه فرهنگي در جامعه معاصر پيوند خورد و ابداعات نويني در بيان هنري را باعث شد. تفكر مينيماليستي نوعي تجديد حيات روحيات كلاسيك در برابر درون‌مايه احساسي نقاشي آبستره اكسپرسيونيست بود و پيوسته خلق 1 فضاي پيشرفته صنعتي عاري از پراكندگي، بدون مركزيت و يك تجربه آكنده از نظم و يكپارچگي را دنبال مي‌كرد. اين جريان ابتدا در قالب احجام خالص هندسي ظاهر گرديد. اما به تدريج نفوذ آن در همه جا فراگير شد و گستره بسيار وسيعي شامل طراحي صنعتي، معماري و مد را نيز در بر گرفت.