ديدهام كه بعضيها موقع عبور از كانال مانش چقدر بيخيالاند. آرام تو صندل حصيري ميلمند و موقع ورود منتظر ميمانند تا كشتي وارد اسكله شود. بعد با كمال خونسردي وسايلشان را جمع ميكنند و سلانه سلانه پياده ميشوند. ولي من نميتوانم اينطور باشم. از لحظهاي كه سوار ميشوم، خيال ميكنم الان ميرسيم و وقت هيچ كاري ندارم.
