فرضيه اصلي كتاب حاضر اين است كه فنون، هرگز جريان اصلي كار گروهي را تشكيل نمي‌دهد. اين فرضيه، دلالت‌هاي بسياري دارد. از جمله اين كه تاكيد را بر اعضا و رهبر گروه، و كيفيت رفتار متقابل آنها مي‌گذارد. به نظر ما آنچه اين رابطه را دشوار كند، تسهيل‌گرانه نيست. لذا فنون وسيله‌اند، نه هدف. نبايد پشت فنون مخفي شد، نبايد آنها را به مراجع‌ تحميل كرد. بايد از آنها براي بسط معرفت و آگاهي استفاده كرد. فنون اساسا در خدمت مراجع‌اند، نه در خدمت درمانگر.