خورشيد در كاستلو طلوع كرده بود. آفتاب پشت بام خانه‌ها را نورپاشي كرده بود و اينك به درون پس كوچه‌هاي تنگ و پرفراز و نشيب دهكده سر ريز مي‌كرد و از چهره زشت و زمخت آن بي‌رحمانه نقاب برمي‌داشت. خانه‌ها دلگير و بي‌روح و عقيم همچون شوره‌زاري لم‌يزرع، سنگ روي سنگ چيده شده و سردرها آن‌قدر كوتاه بود كه براي ورود مي‌بايست كمر تا مي‌كردي، و در اندرون نيز هرچه بود تاريكي بود. بوي سرگين اسب و پشگل بز با بوي گند و سنگين تن آدم‌ها در هم آميخته و فضاي حياط خانه‌ها را انباشته بود. حتي در يك خانه هم نمي‌توانستي درختي ببيني يا پرنده آوازخواني در قفسي و يا گلداني بر كنار پنجره‌اي، كه احيانا شاخه ريحاني و يا ميخك سرخي در آن روئيده باشد.