مادرم مي‌گفت بچه توي شكمش سر و ته ايستاده است و به شكمش لگد مي‌زند. مادرم از لگدهاي آن فسقلي دائم زرد و كبود مي‌شد. وقتي اين حرف‌ها را مي‌زد، فكر كردم چرا اين برادر كوچولو مراعات مادر را نمي‌كند. دوست داشتم بنشينم و از روي شكم مادر به او بگويم كه بايد چه‌طوري باشد. ولي خوب هيچ بچه‌اي تربيت شده به دنيا نمي‌آيد. سال‌هاي زياد طول مي‌كشد تا ياد بگيرد چه‌طوري رعايت حال ديگران را بكند. حتما وارد شدن به 1 دنياي تازه براي برادر كوچولويم عجيب است. من به او حسودي نمي‌كنم چون وقتي به دنيا مي‌آيد بايد خودش را به خيلي چيزها عادت بدهد.