مؤلف در اين كتاب ابراز مي‌دارد كه در مطالعة نظريه كوانتوم و در رفتار شناسي ذرات بنيادي، اين نظريه و برخي از اشعار مولانا را شبيه به هم يافته و به اين نتيجه رسيده است كه مولانا بدون اينكه توجهي به نظريه فيزيكي كوانتوم يا امثال آن داشته باشد، همان عقايدي را داشته كه دانشمندان فيزيك در قرن بيستم عنوان كرده‌اند. وي در اين كتاب، اتحاد علم و عرفان با تكيه بر برخي اشعار مولانا را جستجو كرده و اعتقاد دارد انسان داراي نيروهاي شهودي و باطني است كه اگر آن را به سلاح علم مجهز كند و يا علم را به سلاح نيروهاي شهودي و باطني تجهيز نمايد، سعادت خود را تأمين كرده است.