|آنچه مسلم است، عشق تنها اميد ماست. عشق از زندگي تازه سرچشمه مي‌گيرد، از مرگ.| آن لاموت در کتاب بي‌آنکه بدانيم چگونه: تکه هايي در باب عشق، به روايتِ تأملات شخصي و عميق خود درباره‌ي معناي عشق در جريانِ زندگي روزمره مي‌پردازد. او عشق را نه مفهومي انتزاعي بلکه نيرويي شفابخش، ملموس و جاري ميان روابط انساني و تجربه‌هاي ساده‌ي روزانه مي‌داند. لاموت با نگاهي مهربان و گاهي طنزآميز، از گفتگوهاي کوتاه با غريبه‌ها، حمايت از بي‌خانمان‌ها و لحظات کوچک اما عميقي مي‌نويسد که به زندگي معنا مي‌دهند. نويسنده که خود نيز درگير ناکامي‌ها، ترس‌ها و ناپايداري‌هاي زندگي است، نشان مي‌دهد که چطور پذيرش آسيب‌پذيري و باز بودن قلب در برابر ناشناخته‌ها، مي‌تواند راهي براي يافتن عشق و اميد در تاريک‌ترين لحظات باشد. از متن کتاب «از دست دادن عشق منشأ اغلب رنج‌هاست، و پس از آن همين عشق رنج را دگرگون مي‌کند به ژرفنا، شفقت و موهبت بزرگ و دردناک فروتني. من هرگز اين را دوست نداشته‌ام. يک روز، و گاهي يک ساعت، زمان لازم است تا عشق کار خودش را بکند و ما را از ورط? سختي‌ها عبور دهد، سرپا کند و غبار از سرورويمان بزدايد. عشق به ما فرصت مي‌دهد تا بشويم هماني که از بدو تولد قرار بوده باشيم...»