مي‌سوزانمت جواني با اين هيمه که سبز بود، در روشن‌ترين دود که برده باشد باد اي روح که به اندک‌چيز هراسان مي‌شوي، خاکِ پايان زمستان گوري‌ست فقط براي زنبوران