با توجه به سابقه قابل توجه پارسيان، عموماً نه محققان هندي و نه غربي با جديت کافي به آن‌ها نپرداخته‌اند. بخشي از دليل اين نکته اين است که، به‌‌رغم مشارکت و سرمايه‌گذاري عميق آن‌ها در شبه‌قاره، پارسيان اغلب خود را متفاوت از جامع? بزرگ هند و تا حدودي خارج از آن مي‌دانند. اگرچه زرتشتيان پارسي بيش از 1200 سال است که در هند سکونت دارند، اما هنوز خود را مهاجران ايراني مي‌دانند و ايران همچنان وطن معنوي آن‌ها باقي مانده است. هندشناسان و ايران‌شناسان به‌طور يکسان تمايل داشته‌اند که پارسيان را به‌عنوان جامعه‌اي حاشيه‌اي در حوزه‌هاي مربوطه خود بدانند؛ يعني به‌عنوان جامعه‌اي که به‌خوبي در جريان اصلي جهان ايراني يا هندي قرار نمي‌گيرد. دکتر سوزان استايلز مانِک (استاد تاريخ و فلسفه در دانشگاه ايالتي جکسون در ايالات متحده آمريکا) در تحقيق خود طي هفت فصل به واکاوي بسيار دقيق تاريخ پارسيان هند از منظر فرهنگ، هويت و خداشناسي پرداخته است: خاستگاه جامع? پارسي؛ ظهور قدرت روحانيت؛ اکبرشاه، پارسيان و اشراقيان، تجارت و دسيسه در سورات؛ مناقشه بر سر تقويم؛ پنجايت بمبئي؛ پرسبيتري‌ها، مطبوعات و تعليم و تربيت انگليسي.