چاره اي جز دچار شدن نداشت.دچار شدن بيچارگي بود،اما چاره ديگري نداشت.چيز چنداني نداشت.چيز چنداني نمي دانست. عددها را بلد نبود. انداره گيري با خط کش ها را بلد نبود.تنها بلد بود به روياها خوش آمد بگويد و با خيال هاي سبک رفت و آمد کند. تنها بلد بود دست در گردن شعر بيندازدو با واژه هاي کاغذي قايق بسازد.بازيگوشانه قايق مي ساخت و بدون سر نشين به امواج خيال مي سپرد. توانايي او تنها در زل زدن بود.او بهتر از همه دانايان مي توانست زل بزندو تمام خود را در منظره اي خلاصه کند.او به شکل ابلهانه اي تداوم نسل شاعران باديه بود.شاعراني که با انگشتان آفتاب سوخته بر ماسه هاي داغ و بي قرار کوير نقش مي زدند. از او چيز چنداني نمي توان آموخت.هيچ چيز جز نبوغي نادر در برق انداختن. او مي توانست هر چيز را از آنچه در نگاه نخست ديده مي شود درخشان تر باز نمايد. او نتوانست از دردهاي جانکاه بکاهد.نتوانست با فساد گسترده مبارزه کند.او چيز چنداني در زندگي نداشت.تنها تيله هاي رنگي داشت و شوري بي حد براي شفاف ديدن آنها.