ايده‌هاي فرويد که دريچه‌هاي تازه‌اي را به سوي قاره‌اي ناپيدا در گفتار و کردار آدمي گشودند، به‌رغم مخالفت‌هاي فراواني که برانگيخته‌اند و با وجود اعلام مکرر مرگ و زوال‌شان،‌ نه‌تنها حوزه‌هاي گوناگون مطالعه را تحت‌تاثير قرار دادند،‌ بلکه متعاقبا الهام‌بخش تفکراتي نو در طيف وسيعي از تجربه‌هاي انساني از جمله در هنر، ادبيات،‌ و سينما نيز بوده‌اند. آنچه او در قالب نوشته‌هاي پراکنده،‌ نامه‌ها و درس‌گفتارها از خود به يادگار گذاشت تجسم انقلابي در خودنگري و درون‌بيني بود که به سهم خود شالوده‌‌هاي تفکر سنتي، اقتدار کهن، باورهاي محافظه‌کارانه و مرجعيت علم پوزيتيويستي را به لرزه درآورد. شايد اگر به برکت ظرافت نگاه و ذوق پرورش‌يافته فرويد نبود، ذوقي که از تربيت اومانيستي و ميراث ادبي اروپا مايه‌ور مي‌شد،‌ ايده‌هايش که اساسا در راستاي ايجاد يک روش تحليلي و درماني جديد نضج يافته بودند نمي‌توانستند سهم درخوري در مطالعات هنر داشته باشند. او اگرچه از آموختگي و ذوقي که به هم‌دلي با انقلاب‌هاي هنري مدرن و درک پيچيدگي‌هاي آنها کمک کند بي‌بهره بود، آن مايه از باريک‌بيني، فراست و کنايه‌داراني، فراست و کنايه‌داني را داشت تا شيوه‌هاي تازه‌اي را براي مواجهه با آثاري هنري در اختيارمان بگذارد. نبايد فراموش کرد که ايده‌هاي او درباره‌ي هنر را نمي‌توان از ساير مطالعات‌اش درباره اختلالات رواني و درباره رفتار و سلوک انسان مدرن تفکيک کرد. کتاب حاضر با تکيه بر وجه شخصي و دروني مسائل فرويد،‌ به‌صورت نخ تسبيحي که طيف پردامنه موضوعات مطالعه‌اش را به هم وصل مي‌کند، سعي دارد آن انسجام کلي را بازيابد و نظريه‌هاي فرويد درباره هنر را در چارچوبي وسيع‌تر بگذارد که از بينشي نو در قبال جلوه‌هاي گوناگون حيات انساني حکايت دارد.