در آن جزر و مد دريا لکه‌هاي مهتاب به قلاب ماهيگيران پناه مي‌آوردند در آن آسمان آبي دريچه‌هايي از غم به سوي ما باز مي‌شد. دانسته بوديم آسمان‌هاي آبي در غروب آدينه‌ها فرو مي‌ريزد و ما بايد نشاني خود را در تنهايي بيابيم چنان با ماهيان و کشتي‌ها آميخته بوديم که نام خشکي را فراموش کرده بوديم اين بود که در زير آسمان آبي ايستاديم از سر کلاه برگرفتيم گفتيم: ما را تنها بگذاريد ما محتاج صبر و شکيبايي هستيم.