ايدئولوژي تمام شئون زندگي ما را احاطه کرده است. امروزه همزمان با شکوفايي سريال‌ها که مخاطبان را درگير خود مي‌کنند و رسانه‌هايي مانند نتفليکس، يوتيوب، فيسبوک يا حتي مانيتورهاي خياباني، ارتباط ايدئولوژي و سينما تنگاتنگ‌تر شده است. سينما قدرت زيادي در ترويج و انتقال ايدئولوژي‌ها دارد. تأثير سينما بر جوامع و تغيير نگرش‌ها و ارزش‌ها در آن‌ها، نشان از قدرت و اهميت اين رسانه دارد. درک عميق‌تري از نقش سينما در انتقال ايدئولوژي‌ها و تأثيرات آن در جوامع، مي‌تواند به ما در فهم بهتر سازوکارهاي جامعه کمک کند. ايدئولوژي در سينماي ايران نه تنها به عنوان يک عامل تاثيرگذار در فرم‌بندي آثار سينمايي بلکه همچون يک ابزار براي نقد و بررسي موضوعات اجتماعي و سياسي، نقش مهمي دارد. فيلم‌هاي سينماي ايران در حالي در دهه هشتاد توليد و اکران مي‌شدند که متأثر از تحولات جامعه پساجنگ ايران بودند. سينمايي که همواره دولتي و متأثر از سرمايه و صنعت فرهنگي بود، مي‌خواست به‌واسطه تغييرات گفتماني پوست بيندازد و کارکردهاي سرگرمي، کارآفريني و اجتماعي خود را نيز حفظ کند. با اين ‌حال، اين سينما نه اجازه و نه امکان خودمختاري داشت. چراکه گفتمان‌هاي سياسي و فرهنگ عامه، با نفوذ به فيلم‌هاي سينمايي ايدئولوژي‌هاي خود را درون آن تکثير مي‌کردند. ايدئولوژيِ عوامل فيلم‌سازي بر فيلم‌ها بارگذاري مي‌شد و سپس به فيلتر دستگاه‌هاي دولتي و غيردولتي مي‌رسيد تا در نهايت به مخاطبِ ايدئولوژي‌زده قالب شود. اين ساحت‌هاي چندگانه، از خاک فرهنگ عامه مردم ايران تغذيه مي‌کردند تا عقل سليم مردم را دست‌کاري، تحريف يا بازتوليد کنند. در اين کتاب فيلم و ايدئولوژي در ايران از ايده‌هاي نظريه‌هاي گفتمان و ايدئولوژي مبنا قرار گرفته است تا وجه ايدئولوژيک سينماي دهه هشتاد ايران آشکار شود. اين کتاب کاربست ايدئولوژي و رابطه آن با گفتمان را در فيلم‌هاي دهه هشتاد ايران مورد کنکاش قرار مي‌دهد.