سهل است که در مورد نابرابري بدبين باشيم. مي‌دانيم که در بسياري از مناطق جهان طي دو نسل گذشته نابرابري به‌شدت افزايش يافته است. کمتر کسي به‌اندازه توما پيکتي به عيان ساختن اين مشکل اهتمام ورزيده است. و حالا پيکتي در «تاريخ مختصر برابري»، اين اثرِ جديدِ شگفت‌انگيز و پرقدرت، به ما يادآور مي‌شود که گستره عظيم تاريخ حاوي دلايلي است براي خوش‌بين بودن. او نشان مي‌دهد که حرکتمان طي قرن‌ها به سمت برابريِ بيشتر بوده است. نزد پيکتي قوس تاريخ طولاني است، اما به سمت برابري خم مي‌شود. با اين همه، اين امري خودبه‌خودي نيست: ما به‌عنوان شهروند بايد مهياي اين باشيم که برايش بجنگيم، و پيوسته انبوهي از نهادهايي را (باز) بيافرينيم که آن را موجب خواهند شد. پيکتي با ظرافت و ايجاز راهمان را از ميان مراحل سترگي باز مي‌کند که، خوب و بد، سازنده جهان مدرن بوده‌اند: رشد سرمايه‌داري، انقلاب‌ها، امپرياليسم، برده‌داري، جنگ‌ها، و ايجاد دولت رفاه. اين تاريخي است مملو از خشونت و ستيز اجتماعي که در فواصلشان پسرفت بوده است و فاجعه. اما پيکتي نشان مي‌دهد که در اين معرکه، جوامع انساني گهگاه حرکتي کرده‌اند به سوي توزيع عادلانه‌تر درآمد و دارايي، کاستن از نابرابري‌هاي نژادي و جنسيتي، و افزايش دسترسي به مراقبت سلامت و آموزش و حقوق شهروندي. استدلال پيکتي در «تاريخ مختصر برابري»، استدلالي است استوار در اين جهت که چرا بايد به پيشرفت انسان خوش‌بين باشيم. پيکتي، انديشمندِ سوسياليستِ متعهد و معقول، يکي از جامع‌ترين و مفهوم‌ترين برنامه‌هاي سوسيال‌دموکراتيکي را شرح مي‌دهد که مي‌توان يافت. او طرحي درمي‌اندازد که هوشمندانه است و فکورانه و برانگيخته با اعتقادات سياسي تحسين‌انگيز. توما پيکتي در «تاريخ مختصر برابري» برنامه‌اي بلندپروازانه براي قرار گرفتن نابرابري در مرکز مباحثات سياسي ارائه مي‌کند. سوسياليسم دموکراتيک احياشده‌اي که او پيش مي‌نهد به وراي دولت رفاه مي‌رود، با طلب کردن اشتغال تضمين‌شده، ارثيه براي همه، اشتراک قدرت در شرکت‌ها و قوانين جديد براي جهاني‌سازي. اين همانا اقتصاد سياسي است در مقياس عظيم، نقطه? شروعي براي بحث درباره آينده سياست پيشرو.