از فوريه تا نوامبر 1860، نزديک به يک سال، مارکس از ادامه‌ي نگارش اثر مهم خود سرمايه دست برداشت تا آقاي فوکت را بنويسد ــ کتابي در پاسخ به تهمت‌هاي بي‌شرمانه‌ي سياست‌پيشه‌اي دموکرات‌نما به نام کارل فوکت که با دروغ‌بستن به مارکس و ياران او در پي کوبيدن جنبش نوپاي کارگري آلمان بود. آقاي فوکت، که مي‌توان آن را تکمله‌اي بر هجدهم برومر لوئي بناپارت دانست، گذشته از دانش ژرف تاريخي و ادبي مارکس، آينه‌ي باور او به پيوند نظر و عمل و رد کردار روشنفکران برج عاج‌نشين است. پس از انتشار کتاب، بسياري ازجمله ولف و لاسال آن را ستودند. انگلس درباره‌ي آن به مارکس نوشت: «محشر است… کوبنده است… هرچه آن را بيشتر مي‌خوانم بيشتر لذت مي‌برم… بي‌گمان، اين بهترين جدلي است که تاکنون نوشتي.»