چاپلوسي در دربارهاي چين و يونان باستان نشو و نما يافت. دربارهاي پادشاهي معروف‌ترين آزمايشگاه‌هاي تملق هستند. چاپلوسي زينت رنسانس ايتاليا بود. رافائل چاپلوسي پاپ‌ها را مي‌کرد و ميکل آنژ چاپلوسيِ خاندان مديچي را. سر راجر لِسترينج، نويسنده‌اي از قرن شانزدهم هم عقيده دارد «کل دنيا و کار و کاسبي‌اش را ستايش و لُغُزگويي مي‌گرداند: يکي خدايان دروغين را به قدرت مي‌رساند و ديگري حفظ‌‌شان مي‌کند». چاپلوسي فقط منحصر به دربارها نيست و در ميان مردم هم بسيار رايج است. کتاب حاضر پژوهشي است طنّازانه و بسيار مستند که با اتکاي کامل به تواريخ، رساله‌هاي سياسي و خاطرات شاهان، ملکه‌ها و محافل آن‌ها درباره چرب‌زباني و قلمرو و ابعاد آن نوشته شده است.