اليريا بدون اينکه به خانواده‌اش بگويد، يک پرواز يک طرفه به نيوزلند مي‌گيرد و ناگهان زندگي پايدار اما ناکام خود را در منهتن ترک مي‌کند. در حالي که شوهرش تلاش مي‌کند تا بفهمد چه اتفاقي براي او افتاده است، اليريا به سوي ناشناخته‌ها مي‌رود. برخوردهاي مخاطره آميز و اغلب سورئال او با مردم و حيات وحش نيوزلند، اليريا را به عمق ذهن در حال زوال او سوق مي دهد. خشم فزاينده‌اش که با مرگ خواهرش تسخير شده و تحت تأثير خشونت دروني قرار گرفته، چنان ماهرانه پنهان مي‌ماند که کساني که او را ملاقات مي‌کنند هيچ احساس ناخوشايندي نمي‌کنند. اين اختلاف بين واقعيت دروني و بيروني او را به وسواس ديگري سوق مي دهد: اگر واقعي ترين خود او براي ديگران نامرئي و ناشناخته باشد، آيا او حتي زنده است؟