باران هنوز مي‏باريد گوشه‏هاي چتر شکسته بود اريبِ تندِ آب از حجمِ تنهايي‌ام به سوي جاذبه‏هاي خيسِ لايه‏هاي زمين فرو مي‏رفت و ماه در ذهن پريشانِ آسمان تصويرِ مات و منجمدي داشت مثلِ سنجاقک بي‌جانِ لاغري که آن روز صبح به حلقه‏هاي پرده‏ي حمام گير کرده بود. گفتم تو نگرانِ آفتاب نباش رؤياها را در جيب‌هايم پنهان کرده‌ام.