کتاب «باريکه راه اميد» دست روي همان نکته‌ي مهم تاريخ سرمايه‌داري و به خاصه چهل سال اخير جهان گذاشته است؛ نابرابري، توزيع ناعادلانه‌ي ثروت و قدرت، تسليم شدن دولت‌ها برابر سرمايه‌دارها و به عبارت بهتر همان تحقق سوسياليسم، نه براي مردم بلکه براي ثروتمندان! خصوصي شدن بانک‌ها، کم و کمتر شدن خدمات اجتماعي، عمومي و مدني از سوي دولت، تشويق بي‌وقفه‌ي مردم به کسب ثروت و رسيدن به قدرت با له کردن ديگران و منفعت‌‎طلبي تام و تمام و ... . «استفان هسل» و «ادگار مورن» دو متفکر بزرگ آلماني و فرانسوي، در 94 و 90 سالگي، دو رساله‌ي «باريکه راه اميد» و «زمان برآشوبيدن» را با چنان شور جواني، کوبندگي و دقت نظري نوشته‌اند که شايد کمتر نوشته‌هايي در نقد سرمايه‌داري متأخر به اين حد موجز، دقيق و ريزبينانه بوده‌است. کتاب «باريکه راه اميد» که نامش را از يکي از دو رساله‌ي منتشر شده در کتاب گرفته است، با جمله‌‎ها و تعابير پر از شدّتش که خشم و جنون و تفکّر عميق و اميد براي رسيدن به آزادي، برابري و اخلاق انساني، توامان در آن وجود دارد، يکي از ملزومات دوران ماست براي فهم عموم مردم درباره‌ي هرآنچه بر جهان گذشته و مي‌گذرد و الزامي بودن تلاش براي تغيير وضعيت موجود. کتاب «باريکه راه اميد» کتابي‌ست براي همه‌ي آنان که به تعبير مارکس، مي‌دانند، اميد از آن نااميدان است.