داستانِ بسيار نافذِ نازک‌دل به سال‌هاي کارآموزيِ داستايِفسکي تعلق دارد، زماني که او تنها 27 سال سن داشت. روان‌شناسيِ ماهرانه و هنر بي‌نقصش در تدبير موضوع، آن را به رمان‌هاي سال‌هاي بعدش مرتبط مي‌کند، بخصوص ابله و هميشه شوهر. اين داستان معمولاً به‌عنوانِ تراژدي مرد جواني شناخته مي‌شود که رؤياي جهان شادِ همگاني‌اش' آن‌قدر اثر قدرتمندي بر او مي‌گذارد که نمي‌تواند به خود اجازه بدهد که شادي شخصيِ ازدواجش با زني جوان، زيبا، و پارسا را داشته باشد، بنابراين ديوانه مي‌شود. نازک‌دل شايد، در کنار بيچارگان، مهم‌ترين اثري باشد که داستايِفسکي قبل از تبعيد به سيبري خلق کرده است. داستاني سراسر اميد و دلهره و ترس که شخصيت‌هاي آن يکسره در نبردي هولناک به‌ سر مي‌برند.