در ذهن من مهم‌ترين مشخصه‌ي منفردزاده، تفاوتِ انديشه و بينش و پيشرو بودنِ او در آفرينش است. کارهاي شناخته‌شده‌اش در زمانِ خود پيشرو و تازه بوده‌ و در گذر زمان، شاخص هنر زمان خود شده‌اند. اما همه‌ي اين‌ها محصول دوران شناخته‌شدگيِ او از «قيصر» به بعد است؛ پس از آن که توانست پي‌گير سليقه‌ي خود باشد، مدام از خود بگذرد، تجربه کند و خودش را در انتخاب‌هايش بازتاب دهد. در اين کتاب مي‌شد خيلي زود از دوران کودکي و نوجواني گذشت و به کارنامه‌ي شاخص و پرجلوه‌ي او از «قيصر» به بعد رسيد و اين‌چنين او را نابغه و پراستعداد جلوه داد. اما از خود او ياد گرفته‌ام که کسي دانا به دنيا نمي‌آيد. تلاش و تجربه‌ها و کيفيت زندگيِ انسان‌هاست که به آن‌ها هويت مي‌دهد. توانمندي در آفرينش هنرمندانه، جدا از آن‌چه که «استعداد فردي» مي‌ناميم، نيازمندِ تجربه‌ورزي و گذر از سياه‌مشق‌ها و در معنا، «پرورش» است. گفته‌هاي او هم مي‌رساند که بيدار و هوشيار زندگي کرده؛ براي تجربه، خطر کرده؛ آرزوهايش را پرورانده و برايشان به پيش رفته است… *متن از مقدمه حسين عصاران بر کتاب «شناسنامه‌ي اسفنديار منفردزاده»